فریدون توللی

      معرفت آموختگان

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان
ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان

دلـم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت
بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت
نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان

شـرمشان باد ز هنگــامه ی رسوایی خویش
این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان

یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت
که بنالید به حالـــم دل کین توختگان

خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد
کهنـــه شد قصه ی ما تا به سحر سوختگان

شاعر : فریدون توللی
★

عـــاشــق دلفسرده ام آتش جــان من چه شد ؟ 
ســـوز ِدرون من چه شد شور ِ نهان من چه شد ؟

برده مـــرا کشـان کشــان ایـــــن دل زار خون فشان 
تا دل شهر ِ خامشـان نام و نشان من چه شد ؟

جنگـی در شکستــه ام زار و نــــزار و خستـــه ام 
بــا دل و دســت بسـته ام تیغ زبان مـن چه شد ؟

خــانه به کـــام دزد و مــن بســـته لبی ، ز بیم تن 
بـر سـر ِخلق انجمـــن شــور و فغان مـن چه شد ؟

بینم و هــای و هـو کــنم خیــزم و جستجو کنـم 
تـا بـه ستیــــزه رو کـــنم تیر و کــمان ِ من چه شد ؟

رانــــده ی بی پناهی ام رنجــــه ی بــــی گـــناهی ام 
در تب ِ ایـــن تباهی ام شــادی جان من چه شد ؟

دل هــمه ســاله ، زار ِ غم جان همه روزه در ستم 
با همه تاج و تخت ِ جم ، فر ِ کیان من چه شد ؟

شاعر : فریدون توللی 
★

گـــرانبار شـــد ، گـــوشــم از پـندهــــــا 
بــــرآنم ، کــــــه تا بُگــــسلم بَنــدهـــــا

هر آن دل که شد بسته ی دام عشق
رهـــــایـــی نـیـــابــد بـــه تـــرفنــدهـــــا

پـرســــتنده ام بـر تـو ، ای خـانــه سوز !
کــــجا تـرســـم از شـــرم پیـوندهــا ؟

مــــرا بنـدگــــی بیــن و در ســـایه گـیر
کـــه شرط است لطف از خداوندهـا

تـــو نور دلــــی ، ای فــــروزنده بخـــت !
کـــه بـــازت نجــــویــــم هــمانــندهــــا

خوش آندم که افشانمت جان به پای
چـــو بر گـــــونــه ی آذر اســـپندهــا

شاعر : فریدون توللی 
★

تـرســم ز فــرط شعــبده چندان خرت کنند
تــا داســـتان عشـــق وطـــن بــــاورت کنند

من رفتم از چنین ره و دیدم سزای خویش
بس کــن تو ورنه خـاک وطن بر سرت کنند

گـــیرم ، ز دست چـــــون تو نخیـــزد خیانتی
خدمت مکـــن که رنجه به صد کیفرت کنند

گـــــر وا کنـــد حصـــار قزل قلـــع لب به گفت
گویــد چــه پیش چشم تو با همسرت کنند

بر زنـــده باد گــفتن این خلــق خوش گریز
دل بر منـــه کــــه یـک تنه در سنگرت کنند

پتــک اوفـــتاده در کــف ضحـــاک و این گروه
خواهـــان کــــه باز کاوه ی آهنگـرت کنند

شاعر : فریدون توللی 
★

ای داد ! چهــــر عمـــر غبـــار زمــــان گرفت 
خــورشیــد عشــق تیرگــی جاودان گرفت

مـــوی سپیــــد پرچــم تسلیــم بـرکـشیــد 
دیــدار مـــرگ تیـــر ستیــز از کمان گرفت

دست فســوس ، بر ســر امــواج خاطرات 
بس عشق های مرده که از هر کران گرفت

ایمـان شکســت و زین قفس تیره مرغ بخت 
شـــادان گشــود بــال و ره آشیـــان گـرفت

پای امیــــد پیشــــرو کـــــاروان عــمــــر 
آزرده شـــد ز راه و دل از کــــاروان گرفت

شاعر : فریدون توللی
★

دوش از دل شـــوریده سـراغی نگرفتی
بر سینه غمی هشتی و داغی نگرفتی

ای چشـــم و چـراغ شب تاریک فریدون !
افتــادم و دستـــم بــــه چراغـــی نگرفتی

پاییـــز ِدل انگیـــز ِسبک ســایه گـذر کرد 
بر کـــام دلــم ، گوشــه ی باغی نگرفتی

شاعر : فریدون توللی 
★

مــــن آن پیـر ِ پیمانه گیرم که نیست 
تـــن از تاب ِسستی به فرمان مـــن

بـــه پنجاه و اند ایــــن گــرانباده جام 
فلـک هشته بر دست لرزان من

حـریفان بـــه لبخــند و من در هراس 
هراســی کـــه آتـش زنـــد جان من

مـن این عمر ِافزون نخواهم به هیچ 
کـــه هیــــچ است آغــــاز و پایان من

هـمان به کـه پیمانه کوبم به سنگ 
کـــه آغوش مـرگ است ، درمان من

شاعر : فریدون توللی
★

در غـزل ، هــر واژه را از " گفـــت ِ مردم " راه نیست 
هـــر کــــه زین آیین گــــریزد ، جز تنی گمراه نیست !

واژه اینجـــا زبـــده الماســـی بـــود بـــا صــــد تراش 
آن کــه چون آیینه رویش تیـره بـا هــر آه نیست !

مدح کـــس زین نغمه بیرون کن که آن فرزانه گفت : 
" عرصه ی شطرنج رندان را مجال شاه نیست ! "

شاعر : فریدون توللی
★

خـــون مـــی‌خـورم چـو غـنـچــه کــه جــز بــاد
در ایــــن زمـانـه محرم پیغام راز نیست

آواره‌ گـرد وادی تــشـویش را
آن قـبـله‌ای که مـی‌طـلـبـی در حـجـاز نیست

راهـــی کـــه سـر بـه درگـه مـقصود مـی‌نـهـد
صــد عمــر اگـــر در آن به سـر آید دراز نیست

شاعر : فریدون توللی
★

دل نهــــادن بر پشیـــمــــانی چـه سود ؟ 
کــان پشیـمان سوز ِ مهر افزا گـذشت
 
نــازنیـنا ! سرگــــرانــــی تــا بچـــند ؟ 
تــا بـجـنبــی ، روزگـــار از مـــا گـــذشت

ســـایـــه بــر دامــــان مــغرب پا کشید 
آفـتــاب از ســیـنـه ی صحـــرا گـــذشت
 
تــا تــو پــل ها بـنــــدی از فــــرزانـگــــی 
ایـــن دل دیـــوانــه ، از دریا گـــذشت

یـــا هــزاران رازت از بــیـداد ِعمر 
در نگــــارین جـــامه نـاپیـــدا گـــذشت !

مــرگـت آخِـــر در کشــد زیـن پرده نیز
وای از آن زیـبــا کــــه نـازیـبــا گـــذشت

تا در این شـش روزه ما را مهلتـی است
خــوش نباشـــد از دل شیـدا گذشت

دادِ خـــود بســتان و دادِ مـــن ببخش 
ای که عمرت جمله در سودا گذشت !

ای خـوش آن دانـا کـــه در پایان راه 
خند خندان با دل رسـوا گـذشت 

شاعر : فریدون توللی
★

ای دل ! هـــوای گـرم گریزت ز خانه چیست ؟ 
وین نوش و ناز و مستــی و شور شبانه چیست ؟

خـون مــی چکــد ز شعـر تـب افروز دلکـشت 
گـر خود نه عاشقی سخن عاشقانه چیست ؟

دیگــــر بـــه خیره دعـوی افســـردگـی مکن 
این آتشت که مـــی کشد از جــان زبانه چیست ؟

انـــدیشه ســـوز جلــــوه ی آن یـــار مهــوشــی
ور نیست ؟ دست گرم غمت زیر چانه چیست ؟

راهــــم مــــزن بـــه تلـخـی انـکــار پـر فریــب
شــوریده ای نهفتن چندین فسانه چیست ؟

شاعر : فریدون توللی
★

تـا بازگـــشت مــا همـــه باشـــد به سوی تو
مــا از تـوییـم و آیـــــنه پــرداز روی تو

خرم دمی کــه چون پر ِکاهی به دست باد
زین خاکدان تیـره در افتم به کــوی تو

از چشم سـر نهانی و بـر چشم دل عیان
بیـچـاره کـور دل کـــه کــند جستجوی تو !

از ماست هر بدی که بدین عقل چاره ساز
لــب تشنـــه ایم و بـاده ی مـــا در سبوی تو

انــدیشه گـرم حیرت و عشق اوفتاده مست
زان حلقـــه هــای زلـــف خوش نافه بوی تو

هر زاد و مرگ ما همه تا بود دیگری است
ریگـــی بــه جـــا نمانده و نماند بــه جوی تو

بس خلـیل پادشـــاه و گـدا کز زمانه رفت
تا در زمانه تـازه شود گـفتگـوی تو

شاعر : فریدون توللی

www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com

نوشته شده توسط فضل الله نکولعل آزاد در شنبه ۱ آذر ۱۳۹۹ |