گنجینه‌ی شعر

گنجینه‌ی شعر

 

 

سروده های سعدی

سعدی شیرازی

من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

 

تو مگر سایه ی لطفی به سر وقت من آری

که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

 

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم

که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

 

 

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

 

جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش

گر در آیینه ببینی برود دل ز برت

 

جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت

که آب شیرین چو بخندی برود از شکرت

 

راه آه سحر از شوق نمی‌یارم داد

تا نباید که بشوراند خواب سحرت

 

 

علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد

دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست

 

به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز

وگرنه سیل چو بگرفت ، سد نشاید بست

 

 

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

 

گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت

کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت

 

مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد

که هجر و وصل تو دیدم چه جای موت و اعادت

 

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان

تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت

 

 

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

 

بلای غمزه ی نامهربان خون خوارت

چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

 

 

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

 

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

 

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

 

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

 

بی دهان تو اگر صد قدحی نوش دهند

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

 

سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید

بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

 

 

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را

تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

 

شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود

کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

 

وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او

تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را

 

گر من از سنگ ملامت روی بر پیچم زنم

جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را

 

 

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را

 

قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را

 

گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

 

گر سرم می‌رود از عهد تو سر باز نپیچم

تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

 

 

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را

 

تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش

بیان کند که چه بودست ناشکیبا را

 

بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم

به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را

 

 

آیین برادری و شرط یاری

آن نیست که عیب من هنر پنداری

 

آنست که گر خلاف شایسته روم

از غایت دوستیم دشمن داری

 

 

با جوانی سر خوش است این پیر بی تدبیر را

جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را

 

روز بازار جوانی پنج روزی بیش نیست

نقد را باش ای پسر که آفت بود تأخیر را

 

ای که گفتی دیده از دیدار بت رویان بدوز

هر چه گویی چاره دانم کرد جز تقدیر را

 

زهد پیدا کفر پنهان بود چندین روزگار

پرده از سر برگرفتیم آن همه تزویر را

 

سعدیا ! در پای جانان گر به خدمت سر نهی

همچنان عذرت بباید خواستن تقصیر را

 

شاعر : سعدی شیرازی

www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com

صفحه نخست
پست الکترونیک
آرشیو مطالب
عناوین مطالب وبلاگ

شهریور ۱۴۰۳
فروردین ۱۴۰۳
اسفند ۱۴۰۲
آذر ۱۴۰۲
مرداد ۱۴۰۲
اردیبهشت ۱۴۰۲
آرشيو

سروده‌ها و مطالب ادبی
 مطالب ادبی آزاد
 نظرهای ادبی کارشناسان
 سروده‌های آزاد
 گنجینه‌ی ضرب‌المثل‌
 کارشناسان ادبیات فارسی
 زیر درخت گیلاس
 

تاريخ‌‌ نصب‌‌‌ ابزار‌‌ آمار‌ بازديدكنندگان ١٣٩۷/١/٢٩