حسین منزوی

                 حسرت پريدن

پر گشودیم و به دیوار قفس ها خوردیم

وه که در حسرت یک بال پریدن مردیم

فدیه واری است به زیر قدم گل، باری

نیمه جانی که ز چنگال خزان در بردیم

مشت حسرت به نوازش نرسیده خشکید

ناتمامیم که در غنچه ی خود پژمردیم

تا چه آریم به کف وقت درو ؟ ما که به خاک

جز تنی خسته و قلبی نگران نسپردیم

خم نکردیم سر سرو به فرمان ستم

گر چه با تیشه ی طوفان ز کمر تا خوردیم

زهر خندی که نچید از لب مان دوزخ نیز

آه از این میوه ی تلخی که به بار آوردیم

شاعر : حسین منزوی

Www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com

Www.lalazad.blogfa.com

نوشته شده توسط فضل الله نکولعل آزاد در چهارشنبه ۲۶ مهر ۱۳۹۶ |