برهنه

ﺑﺮﻫــــــﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻨﺠﯽ ﻓﺘـــــــﺎﺩﻩ ﭘﯿﺮﻫﻨﺶ

ﻓــــــــــــــﺭﻭﻍ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺯﻟــــــــــﻒ ﭘﺮﺷﮑﻨﺶ

ﭼﻮ ﻣــــﺮﻣــــﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﻣﺪ ﺳﭙﯿﺪﻩ ى ﺻﺒﺢ

ﺯ ﻧﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘــــــــــــــــــــﺎﺩﻩ ﺟﻨﺒﺸﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ

ﭼﻮ ﺣﻮﺭﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ى ﺷــــــــــﯿﺮ

ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺸـــــــــــــــــــﻤﻪ ى ﻣﻪ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺑﺪﻧﺶ

ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻓــــــــــــﺮﻭﻍ

ﭼﻮ ﺍﺷﮏ ﻣـــــــــــﺮﺩﻩ ى ﺷﻤﻌﯽ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻨﺶ

ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺷﺐ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺳﯿﺎﻩ

ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺭﺍﺯﯼ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻧﮕـــــــــــــــــــﺎﻩ ﻣﻨﺶ

ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺳـــــــــﺎﻕ ﺳﭙﯿﺪ ﻭ ﺳـــــــــﯿﻨﻪ ى ﺍﻭ

ﻫــــــــــــﺰﺍﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﻮﺱ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺶ

ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﻮﺳﻪ ى ﮔــــــــــــــــــﺮﻣﯽ ﺯ ﮐﺎﻡ ﭘﺮ ﻋﻄﺸﯽ

ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸـــــــــــــﺭﺩﻩ ﻟﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﺑﯿﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺶ

ﭼﻮ ﺩﯾﺪﻩ ﺟﻠﻮﻩ ى ﻣﺮﺩﻡ ﻓــــــــــــــــــــﺮﯾﺐ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻭ

ﺧﺪﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻓـــــــــــﺮﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﺶ

ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﻭ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺳـــــــــــــــﯿﺎﻩ

ﮔﻨﺎﻩ ، ﻣﻬــــــــــــــــــﺮ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺶ

شاعر : ﻧﺎﺩﺭ ﻧﺎﺩﺭﭘﻮﺭ

Www.lalazad.blogfa.com

Www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com

نوشته شده توسط فضل الله نکولعل آزاد در چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۶ |